11.
| 1 | Et sequitur: In te glorificabor. |
| 2 | Et ego dixi: In vacuum laboravi, et in nihilum dedi vires meas; ideo iudicium meum ante Dominum, et dolor meus ante Deum meum. |
| 3 | Et nunc sic dicit Dominus, qui finxit me servum ex utero sibi ad congregandum Iacob et Israel (Esai. XLIX, 4, 5). |
| 4 | Quis congregavit Dei populum, nisi Christus? Quis glorificatus est ante Dominum? Quis est Dei virtus? Cui dixit Pater: Magnum tibi est vocari te puerum meum? Et cui dicit: Ecce posui te in testamentum generis mei, in lucem gentium; ut sis in salutem usque ad extremum terrae (Ibid., 6)? De quo etiam per os Ezechiel locutus est, dicens: Suscitabo super eos pastorem unum, et reget eos servus meus David, et erit eorum pastor: et ego Dominus ero illis in Deum, et David in medio eorum princeps (Ezech. XXXIV, 23, 24). |
| 5 | David utique rex iam defunctus erat, et ideo verus David, verus humilis, verus mansuetus, verus manu fortis Dei Filius, hoc annuntiatur nomine: qui etiam in Zachariae prophetae libro significatur, dicente Deo Patre: Ecce ego mittam servum meum, Oriens nomen est ei (Zach. III, 8). |
| 6 | Numquid quia habebat vestimenta sordida, ideo fulgorem divinitatis suae sol iustitiae non habebat? |